عشق را تن پوش جانم ميكني                                                      

 

 

 

چتري از گل سايه بانم ميكني  

 

 

 

اي صداي عشق در جان و تنم                                                              

 

 

 

 آن سكوت ساكت وتنها منم

 

 

 

من پراز اندوه چشمان توام                                                                             

 

 

 

آشنايي دل پريشان توام

 

 

 

آتش عشق تو در جان من است                                                      

 

 

 

 عاشقي معناي ايمان من است

 

 

 

كي به آرامي صدايم ميكني                                                                                

 

 

 

از غم دوري رهايم ميكني

 

 

 

اي كه در عشق و صداقت نوبري                                                                  

 

كي مرا با خود از اين جا ميبري

 ما شقايق هاي باران خورده ايم 

سيلي ناحق فراوان خورده ايم

ساقه ي احساسمان خشكيده است

زخم ها از باد و طوفان خورده ايم

تا چه بوده تا كنون تقصيرمان

تا چه باشد بعد از اين تقديرمان

 شبي باران،شبي آتش،شبي آيينه و سنگم

شبي از زندگي سيرم،شبي با مرگ مي جنگم 

تو آتش مي شوي برخرمن احساس تنهاييم

تورا با هر نفس مي بويم،اما باز دلتنگم

 در نگاهت چيزيست كه نميدانم چيست؟

مثل آرامش بعد از يك غم

مثل پيدا شدن يك لبخند

مثل بوي نم بعد از باران

درنگاهت چيزيست كه نميدانم چيست؟

من به آن محتاجم

 زندگي عشق است؛عشق افسانه نيست 

آن كه عشق را آفريد ديوانه نيست 

عشق آن نيست كه كنارش باشي

عشق آن است كه به يادش باشي

 خواهي كه جهان در كف اقبال تو باشد

خواهان كسي باش كه خواهان تو باشد

قفسم برده به باغي و دلم شاد كنيد

من نگويم كه مرا از قفسش آزاد كنيد

 

 سخت ميترسيدم از اين كه من از نژاد شيشه باشم و شكستني

او از نژاد جاده باشد و رفتني

آري روزها گذشت همان شد او رفت و من شكستم

 آتش به جانم ميزني شبگرد،برگرد

آخر چرا باز آمدي اي مرد برگرد

يك شب مرا در بي كسي ها وانهادي 

اما كمي دير آمدي برگرد برگرد

 روزي خورشيد و باد در حال گفتگو بودند باد به خورشيد ميگفت من از تو قوي ترم و خورشيد هم ادعا ميكرد كه او قدرتمندتر است خواستند هركدام در عمل ادعايشان را ثابت كنند.در همين حال ديدند مردي در حال عبور است و كتي به تن دارد باد ادعا كرد كه ميتواند كت را از تنش دراورد...باد وزيد و وزيد...با تمام قدرتي كه داشت به زير كت مرد مي كوبيد در اين هنگام مرد كه ديد نزديم است كتش را از دست بدهد دكمه كتش را بست و با دو دستش محكم آن را چسبيد... باد هر چه كرد نتوانست كت را از تن آن مرد در اورد و با خشتگي تمام رو به خورشيد كرد و گفت عجب ادم سرسختي بود هر چه سعي كردم موفق نشدم مطمئن باش كه تو هم نميتواني.خورشيد لبخندي زد و شروع كرد به تابيدن پرتو هاي پرمهرش را به سوي مرد تاباند او را گرم كرد مرد كه تا چند لحظه قبل با تمام قدرت سعي در حفظ كت داشت متوجه شد كه هوا تغيير كرده است با تلاش مداوم و پرمهر خورشيد او نيز گرم شد و ديد كه ديگر نيازي به اين كت نيست و به ارامي كت را از تن دراورد...

باد با ديدن اين صحنه سر به زير انداخت و فهميد كه خورشيد با عشق و محبت چگونه توانست كاري را كه ميخواست انجام دهد.

محبت همه چيز را شكست ميدهد ولي خود شكست نميخورد

 شب سردي ست و هوا منتظر باران است

وقت خواب است و دلم پيش تو سرگردان است 

شب بخير اي نفست شرح پريشاني من

ماه پيشاني من دلبر باراني من...

   

 مثل ابر باروني،مثل باد پاييزي

  توزندگيم آمد،يك غم غم انگيزي

   زد به باغ روياهام،عاشقي حرامم شد 

يك هجوم سرتاسر فتنه و دل انگيزي